Bieszczady Niskie, podobnie jak cały obszar południowo-wschodniej Polski, należą do terenów o wyjątkowych walorach przyrodniczych, jednakże informacje o porostach tego obszaru pojawiały się w literaturze sporadycznie, przy okazji innych opracowań. Pierwsze wzmianki o nich odnajdujemy w pracach BOBERSKIEGO (1885, 1886), który podał z okolic Ustrzyk Dolnych dwa gatunki Bryoria oraz z pobliskiego Chyrowa (znajdującego się obecnie po stronie ukraińskiej) Menegazzia terebrata. W okresie powojennym nieco szerszych informacji o porostach okolic Leska dostarczył RYDZAK (1955). Podał on stanowiska kilkunastu gatunków, w tym kilku z rodzaju Usnea. Stanowiska pojedynczych taksonów opublikowali także GLANC i TOBOLEWSKI (1960), BYSTREK (1977), a w ostatnim czasie KISZKA (1994a, 1995) oraz KUCHARZYK i in. (1998). Kompleksowe badania flory porostów Bieszczadów Niskich zostały zapoczątkowane przez KISZKĘ i PIÓRECKIEGO (1992), którzy opracowali szczegółowo pasma Gór Słonnych i Kamiennej Laworty. Częściowe dane na temat flory porostów badanego terenu były także publikowane przez autora pracy (KOŚCIELNIAK 1994, 1995, 1998a, b; KISZKA & KOŚCIELNIAK 1998a, b).

W Bieszczadach Niskich panują specyficzne warunki przyrodnicze. Wynikają one z głębokich przeobrażeń antropogenicznych środowiska, zaistniałych przed II wojną światową oraz z powojennego wyludnienia terenu. Skutkiem tego jest bardzo duża liczba siedlisk antropogenicznych w postaci nieistniejących wsi, starych sadów, nasadzeń przydrożnych, opuszczonych cmentarzy, itp. Siedliska te w niewielkim stopniu podlegają obecnie presji czynników antropogenicznych. Taka kombinacja warunków przyrodniczych nie mogła pozostać bez wpływu na florę porostów.